Opór, przekora, bunt i negacja.

Niektóre dzieci buntują się przeciw rodzicielskiej władzy, robiąc dokładnie coś przeciwnego, do tego czego chcą ich rodzice.

Złość, gniew i wrogość.

Dzieci złości fakt, że rodzice są więksi i mocniejsi oraz że wykorzystują tę przewagę by nimi kierować i ograniczać ich wolność. Uważają to za niesprawiedliwe.

Agresja, środki odwetowe i kontratak.

Władza rodzicielska tak często udaremnia potrzeby dziecka, że następuje frustracja, która prowadzi do agresji - jest to pragnienie odwetu, aby komuś (w tym przypadku rodzicom) odpłacić tym samym.

Kłamstwo i ukrywanie uczuć.

Doświadczenie uczy dzieci, że mogą zaoszczędzić sobie mnóstwa kar, jeśli tylko skłamią lub oszukają rodziców, czasami kłamstwo może przynieść im nawet nagrodę.

Obwinianie innych, plotkowanie, oszukiwanie.

Dzieci uczą się wprowadzania innych w niekorzystną sytuację poprzez psucie im opinii, plotkowanie i zwalanie winy na innych, czyli ogólnie - przedstawianie innych w złym świetle, po to tylko, aby zrobić samemu dobre wrażenie. Bardzo często ma to miejsce, gdy rodzice stosują system nagród i kar. Dzieci zamiast współdziałać ze sobą, zaczynają rywalizować i walczyć o nagrody, zwłaszcza wtedy gdy są niekonsekwentnie rozdawane podsycają tylko rywalizację i walkę wśród rodzeństwa.

Dominowanie, komenderowanie i tyranizowanie.

Jeśli rodzice często wykorzystują swoją władzę w stosunku do dziecka, to ono, gdy tylko okaże się silniejsze od innego dziecka, będzie próbowało dominować nad nim i komenderować nim.

Konieczność zwyciężania i niechęć ulegania.

Występuje tam, gdzie rodzice w wychowaniu dziecka odrzucają karanie i przyjmują tylko system nagród. Dzieci będą ubiegać się o nagrody, a to dziecko, które nie będzie potrafiło na nie zasłużyć, będzie miało małe poczucie własnej wartości i godności przez co będzie przyswajać sobie beznadziejne i defetystyczne nastawienie.

Zawieranie sojuszów i organizowanie się przeciw rodzicom.

Dzieci odkrywają, że jeśli tylko się zjednoczą to będą miały większą siłę i większą możliwość wygrania, gdy tylko podejmą z rodzicami otwartą walkę.

Uległość, posłuszeństwo i poddanie się.

Dzieci uczą się ulegać ze strachu przed karą, szczególnie wtedy, gdy kara jest bardzo surowa. Walczą z rodzicami potulnością, posłuszeństwem i poddaniem się. Dzieci te jako dorośli, zachowują w sobie głęboko zakorzeniony strach przed wszystkimi ludźmi piastującymi władzę, gdziekolwiek ich spotkają. Będą się biernie podporządkowywać władzy, wypierać własnych potrzeb, obawiać konfliktów, nie będą umieli bronić własnego zdania i będą ciągle ulegli. 

Przymilanie się i umilanie o względy.

Jest to jedna z kolejnych możliwości zachowania się wobec rodzica, który ma władzę. Jeśli dziecku uda się "ująć" rodzica i być jego "faworytem" - to może rodzic nie tylko nie będzie karał, ale może będzie nagradzał.

Przystosowanie się, brak twórczej siły, obawa przed spróbowaniem czegoś nowego i potrzeba zabezpieczenia dawnych sukcesów.

Siła twórcza wypływa z wolności eksperymentowania, wypróbowywania nowych rzeczy i układów. Władza rodzicielska zamiast wyzwalać ją u dzieci - tłumi ją, popierając przystosowanie się. Dzieci boja się robić nowe rzeczy, aby nie zostały ukarane jeśli nie spodoba się to rodzicom.

Wycofywanie się, ucieczka i marzenia.

Kiedy dzieci nie mogą uporać się z władzą rodzicielską często wycofują się lub uciekają przed nią. Dzieje się tak, gdy rodzice są niekonsekwentni przy rozdzielaniu nagród i kar lub gdy dziecku jest zbyt trudno nauczyć się zachowania wymaganego dla uniknięcia kar. Porzuca ono próbę uporania się z rzeczywistością, która jest zbyt bolesna czy też zbyt trudna i skomplikowana do zrozumienia. Do takich form odwrotu i ucieczki od rzeczywistości należą:

marzenia i fantazjowanie

bezczynność, bierność i apatia

powrót do infantylnego zachowania się

nadmierne oglądanie telewizji lub czytanie powieści

samotna zabawa, często z wyimaginowanymi towarzyszami

choroby, depresje, nerwice, nadmierne jedzenie lub nerwicowy przymus jedzenia

narkotyki, alkohol i inne używki

ucieczki z domu