Onoterapia to odmiana hipoterapii lub samodzielna dyscyplina z dziedziny animoterapii. Zwierzęciem, które wykorzystuje się w onoterapii jest osioł. Pomimo naturalnych podobieństw do konia, osioł ma cechy, które szczególnie predestynują go do pracy z dziećmi.

Są to:

• wielkość – osioł jest o wiele mniejszy od konia, nie wzbudza więc lęku w początkowych kontaktach z pacjentami szczególnie tymi najmłodszymi. Dzięki mniejszej wielkości dosiadanie jest łatwiejsze, nie wymaga podestów czy ramp. Wysokość, na jakiej znajduje się jeżdżący pacjent nie wywołuje lęku wysokości.
• wygląd – osioł jest jakby karykaturą konia – ma ciosany łeb, wielki brzuch i często legawy grzbiet. Dzięki jego niewielkim gabarytom dzieciom łatwiej jest go przytulić i objąć, a grubsze i bardziej miękkie futro dostarcza silniejszych bodźców czuciowych.
• charakter – osioł jest wrażliwy, wierny, towarzyski i ciekawy. Znany ze swojego uporu osioł, potrafi poddać się całkowicie pracy, jeśli tylko ma świadomość swej przydatności. Następną podkreślaną zaletą jest cierpliwość oraz pokora i posłuszeństwo jakie to zwierzę wykazuje podczas pracy. Ośla cierpliwość i spokój szczególnie służy wykonywaniu różnorodnych ćwiczeń na jego grzbiecie. Ciekawostką jest jeszcze fakt, iż osły wykazują duże poczucie obowiązku co w przypadku zwierząt, wydawać by się mogło niemożliwe. Osły doskonale zapamiętują powierzone im zadanie i z oślim uporem dążą do jego realizacji.
• przywiązanie do człowieka - okazywanie radości na widok odwiedzających go osób wzbudza pozytywne emocje, nie tylko u osób niepełnosprawnych.
• wytrzymałość – osioł może unieść ciężar równy jego wadze
• bezpieczeństwo – jako niższy i mniej płochliwy od konia osioł doskonale nadaje się do wszelkich prac z dziećmi
• chód – osioł jest bardziej stateczny niż koń. Niechętnie przechodzi do kłusa, a tylko sporadycznie i bez obciążenia do galopu. Idąc stępa osioł ma proporcjonalnie dłuższy krok niż koń, jednocześnie ma węższy grzbiet co ułatwia prowadzenie terapii.

Onoterapia, podobnie jak hipoterapia skierowana jest zarówno do osób niepełnosprawnych fizycznie jak i umysłowo. Zalecana jest dla osób z wielorakimi zaburzeniami rozwoju i uszkodzeniami. W terapii mogą brać udział dzieci z:

• dysfunkcją wzroku
• uszkodzeniami neurologicznymi, w tym dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym, ADHD, po urazach czaszkowo mózgowych
• chorobami psychicznymi i zaburzeniami emocjonalnymi
• upośledzeniem umysłowym
• niedostosowaniem społecznym
• z wadami ortopedycznymi w tym skoliozą, wadami postawy, po amputacji lub niedorozwojem kończyn
• wadami genetycznymi np. zespół Downa
• wodogłowiem, przepuklina oponowo rdzeniową
• opóźnieniem ruchowym
• chorobami mięśni
• problemami w relacjach ze światem zewnętrznym
• zaburzeniami osobowości

Zajęcia  onoterapii składają się z dwóch podstawowych etapów.

Pierwszy etap, to podobnie jak w hipoterapii, poznanie i nawiązanie kontaktu ze zwierzęciem. Dziecko przed zajęciami ogląda osła (konia), zaznajamia się z jego wyglądem i oswaja w celu wyeliminowania lęku przed późniejszym dosiadaniem go i wykonywaniem ćwiczeń na jego grzbiecie. Nawiązuje z nim przyjacielski kontakt posługując się ćwiczeniami z zakresu komunikacji. Innym rodzajem zajęć są spacery u boku osiołka lub na jego grzbiecie. Podczas spacerów pacjent relaksuje się, spowalniają się jego ruchy ciała oraz myślenie. Ponadto spacerując pacjent odkrywa piękno otaczającej go natury. Spełniona zostaje tym samym druga funkcja poznawcza.

Drugi etap to kontakt cielesny z osiołkiem. Po oswojeniu się z nim, dziecko może już bez obaw dosiąść osła i brać czynny udział w przejażdżkach oraz zabawach z osłem.
Etapy zajęć są dostosowane do sił fizycznych ćwiczących. Celem takich zajęć jest dłuższe utrzymanie sił, którymi dysponuje osoba niepełnosprawna lub całkowite ich przywrócenie.

Podczas zajęć grupowych wykorzystuje się kilka osłów.